„Oberek”, „obertas”, „drobny”, „owijok”, „zawijacz” to tylko niektóre nazwy kolejnego żywego tańca narodowego. Na ogól tradycyjne polskie tańce charakteryzują się żywą, melodyjną, skoczną i szybką muzyką. Taki jest właśnie oberek. Kiedyś tańczony przez wszystkich na hucznych zabawach, weselach, teraz tylko przez starszyznę. Oberek związany jest z tupaniem, krzykiem, śpiewem. Jego nazwa nie jest związana z miejscowością tak w większości tradycyjne polskie tańce. Nazwa „oberek” związana jest z obracaniem, bo tak właśnie tańczono ten taniec – szybko się obracało w parach. Najczęściej stosuje się tu metrum 3/8. W oberku akcentowane są raczej wszystkie części, czasem tylko druga i trzecia. Taniec często jest urozmaicony przeróżnymi skokami, przytupami, kucaniem, hołubcami, przysiadami co zwykle wykonywane jest przez mężczyznę. Oberek był bardzo popularnym tańcem XIX wieku. Był wykonywany przez wiele warstw społecznych. Kompozytorzy, którzy komponowali muzykę oberka w formie mazurków: Fryderyk Chopin, Henryk Wieniawski i inni.
